De enige overeenkomst tussen Stephen Shropshire en Dunja Jocic is dat beide choreografen tijdens de Nederlandse Dansdagen de twee belangrijkste dansprijzen in de wacht hebben gesleept. De manier waarop ze met dans bezig zijn, is verder zó verschillend dat je als toeschouwer in twee verschillende werelden stapt.
Dat dans zo gevarieerd kan zijn, besef je tijdens het Cadance Festival voor moderne dans in Den Haag, waar zowel Shropshire als Jocic hun nieuwe producties presenteren. Shropshire is de intelligente estheet, die dans maakt die aangenaam is om te zien, en ervoor zorgt dat elke beweging de puurst mogelijke zeggingskracht heeft.
Bloemetjesjurk
Dan is ‘The Protagonist’ van Dunja Jocic is van een ander laken een pak. De muziek heeft ook hier een dragende rol. Componist Harry de Wit grasduint in bloemetjesjurk door zijn laboratorium van klankmakers: bellen, schalen, blokken – het klinkt als een moderne versie van een kabuki-orkestje uit het traditionele Japanse theater. De dansers lijken ook wel wat op Japanse mangapoppetjes met hun veelkleurige outfits, vers uit een onlinegame geslopen.
De teksten (Barbi Marcovic) zijn grotendeels onverstaanbaar, maar wát je hoort, suggereert veel: een personage wil detoxen van de virtuele wereld, maar raakt juist steeds meer gevangen in haar computer en smartphone. We zien dansers als rondspartelende bits en bytes, die geestige commentaren bij ‘foodporn’ op Instagram scanderen: ‘Carbs are not the enemy!’ Er komen memes voorbij van heupwiegende social media-kanonnen als Kanye West en Kim Kardashian, een danseres zit vast in een lus van gifjes, almaar knipogend, tot in de eeuwigheid. Waar het allemaal naartoe gaat, doet er niet zoveel toe. Het is gedurfd en best vermakelijk.
Hiskemuller, A. (5 februari 2019). Een theatrale koortsdroom en een intelligente estheet op Cadance. Trouw. Lees hier het artikel verder (alleen voor Trouw abonnees).