Als je de dansvoorstelling Don’t talk to me in my sleep van Dunja Jocic met één woord zou willen typeren, dan is dat het woord kortsluiting. Eerst in de meest letterlijke zin des woords, als in de spaarzaam verlichte ruimte waar moeder en zoon aan tafel zitten het licht begint te haperen; later in een solo van de zoon die in een sequentie van spasmes over de grond rolt – kortsluiting in een lichaam waarin de ene spier van de andere niet weet wat-ie doet. En zien we de twee dansers als de kortgesloten polen van een spanningsbron, waar de voorstelling alle aanleiding toe geeft, dan klopt het dat er een zeer hoge stroom loopt. Voor smeltveiligheid is het te laat.